This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: Άντρας, Μόνος. General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English https://archiveofourown.org/works/10080806
Nakahara Chuuya figures that a lot of things will change. That seasons may pass but they're never quite the same. Returning to find that he might have grown older but so often that he's not all the wiser.
In tandem he sometimes thinks of himself like stone, whereupon scathing history leaves its mark before it's gone. Yet, he finds no sign burnt or trace left behind; splinters of excruciating nothingness at his side.
Hurt more than insult to injury did.
And he used to think he meant to say he wanted a war. But he has come to learn that one can't wage a war alone. The shadow of an echo for all the things that went, and could it be that nothing ever mattered at all in the end?
At age twenty two, as he stands across Dazai, he comes to find that for so many things that change, as many stay the same. And he's still unable to hold his gaze while agonizing to breathe – because it feels like void and tastes like emptiness.
And with all thoughts of war and destruction gone, and the charred remains of bridges, that were only ever half built, in his hands, he knows helplessness.
Because he finds that it still tastes bitter, yet he can no longer feel the sharp pang of separation burning on his tongue. The unsettling paperweight in the pit of his stomach replaced by the familiar vagueness of time gone that will not return.
Frozen, with nothing left to give.
He asks himself what if they were to lie together one night and sleep, heedless pride and nothingness given away to peaceful slumber. He asks himself, would that make it so that he is in any way closer?
And when the answer is no, he turns his back because the machine that is called heart has no future, and his mind is already betraying him. Unable to recall how things have changed. Yet knowing them to be in that manner all the same.
Nakahara Chuuya figures that he will never quite forgive that man. But this, he can learn to live with. Years will pass and they will never come to amount to anything. Growing older with time passing but being none the wiser.
The weight of presence turned regret.
Translation - Greek Ο Nakahara Chuuya σκέφτεται τα όσα παν’ ν’ αλλάξουν. Μπορεί να περνούν οι εποχές,
μα ίδιες δεν θα υπάρξουν. Η σκέψη πίσω έρχεται και μάλλον θα ‘χει γεράσει, μα πιο πολύ, κυρίως αυτό, σοφότερος δεν είναι.
Όμοιο με πέτρα βρίσκει τον εαυτό του, μετά απ’ αυτό, όπου η Ιστορία, όξινη, πριν φύγει, σημάδι αφήνει. Κι όμως, μήτε κάψιμο μήτε ίχνος θα βρει. ακίδες του τίποτα στην πλευρά του την αδειανή.
Κι είναι ο πόνος στο τραύμα πιο πολύς από την προσβολή.
Πόλεμο ήθελε, αυτό σκεφτόταν πως τα λόγια του σήμαιναν. Μα το μάθημα είναι πως μόνος σου πόλεμο δεν μπορείς να κάνεις. Η σκιά μιας ηχούς για όλα αυτά που φύγαν, μα ποιο μπορεί, ποιο τελικά, να ‘ταν το νόημα που είχαν;
Στην ηλικία των είκοσι-δυο, στέκεται απέναντι στον Dazai, και καταλήγει πως, τελικά, ίδια μένουν τα πιο πολλά, και πιο λίγα αλλάζουν. Κι όσο δυσκολεύεται ανάσα να πάρει, τόσο πιο δύσκολο του ‘ναι να συνεχίσει να τον κοιτάζει – μιας και μοιάζει κενό και του τίποτα τη γεύση έχει.
Οι σκέψεις του όλες για πολέμους, για καταστροφή, όλες πια σιγάσαν, μαζί τα καψαλισμένα κουφάρια εκείνων των μισοχτισμένων γεφυρών, μες στα χέρια του ξέρει τι σημαίνει ανημπόρια.
Γιατί η γεύση στο στόμα του είναι πικρή ακόμα, μα δεν μπορεί να νιώσει εκείνη την οξεία σουβλιά της απόστασης να καίει τη γλώσσα του. Το άβολο βάρος στο στομάχι του να χάνει την θέση του από την γνωστή εκείνη ασάφεια του χρόνου που έφυγε για να μην έρθει πίσω ποτέ.
Παγωμένος, χωρίς να μπορεί να δώσει τίποτα.
Κι αναρωτιέται πώς θα ‘ταν να ξάπλωναν μαζί ένα βράδυ και να κοιμόνταν, κι ο ήρεμος ύπνος να έδιωχνε την απρόσεχτη περηφάνεια και το κενό. Κι αναρωτιέται, μήπως αυτό να τον έφερνε πιο κοντά του;
Κι όταν η απάντηση είναι όχι, γυρίζει την πλάτη του μιας κι η μηχανή που την αποκαλούν καρδιά δεν έχει μέλλον, και το μυαλό του ήδη τον έχει προδώσει. Μιας και δεν μπορεί να θυμηθεί πώς άλλαξαν τα πράγματα. Μα ξέροντας πως, κατ’ αυτόν τον τρόπο, παρέμειναν ίδια.
Ο Nakahara Chuuya σκέφτεται πως δεν θα συγχωρέσει εκείνον τον άντρα ποτέ. Μα, μ’ αυτό, μπορεί να μάθει να ζει. Τα χρόνια θα περάσουν και ποτέ δεν θα σημάνουν τίποτα. Θα ‘χει γεράσει, αφού τα χρόνια περνούν, μα σοφότερος δε θα ‘ναι.
Της παρουσίας το βάρος έγινε σφάλμα.
English to Greek: Σπικάτο General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - English Words. Always so many, but so little. A perversion of expression, chopped, mutilated, then neatly lined. As if a couple dozen syllables put in a row can ever explain anything. Think about it, at the end of the day if that statement were not true, would words lose their meaning if you repeated them enough times? It cannot be, it doesn't add up, and yet, when he tries to do the same, at his hour of need, with his whole being rejecting reality, the same words refuse to shed their meaningful existence in order to sink back to the void from where they came.
The cigarette burns his fingertips, staining them black with soot. He drops it, startled out of his reverie and unwittingly he finds himself glancing at the clock still counting minutes across the room. He could fling something at it, because time is a flat circle and it doesn't mean much, same as anything man has invented to make sense of the world, but he doesn't. Because doing so will accomplish nothing.
Not everything is, or should be, defined. In the last two years he's changed apartments thrice. Always standing on doorways with larger than life smiles, big, blue eyes in which a pallid light still dances like the rays of the sun filtering through leaves; a faded echo of a promise dreamt long ago. (Make sure to close the door before your shoulders slump.)
He dyes a rainbow colored scarf only to give it away. The clouds over Tokyo are really quite bleary after all. There is no one to know his story; he is friendly to everyone, but friends with no one, after all. Well liked, and easy to lend an ear, to lend an opinion, lend a hand, lend some salt, lend some company, lend his bed. And he comes from nowhere and stays somewhere, until he doesn't. His commitments are to higher powers.
It's hard to keep the colorful autumn crowd at Shibuya from spinning tales about him. Spin them like a spider spins its silk, or how the leaves spin with the wind, brown and crinkly when you step on them, (or fiery red like the sunset on the branches).
"Hey, you wanna die?" an outstretched hand, on a cold, rainy morning of March. And something, a strange, fleeting, sneaky something, the likes of which take pleasure in dancing just on the edge of your peripheral vision, just out of sight.
"Maybe," he replies. He meant to add something but he's not sure what. A head tilted on one side with feigned innocence, notes stained with red, words stale, acted out a thousand times before and a dreary weariness, sat like a demon at the place where his shoulders dip, tiredly.
He was smiling when the heart that wasn't his own stopped beating; offering a present, giftwrapped neatly and shining in its golden foil.
It is as easy to give these gifts as it is to receive them. And once indoctrinated in these ways it is simple to figure out how simple minded most of humanity is; how easy it is to deceive, how easy to bribe. Yet another way in which words are a horrible perversion, they carry meaning even if its not the meaning intended. This is how lies are born. And him? He's the most beautiful lie of all.
Translation - Greek Λέξεις. Πάντα τόσες πολλές, μα τόσο λίγες. Μια διαστροφή της έκφρασης, τεμαχισμένη, ακρωτηριασμένη, και μετά τακτικά στοιχισμένη. Λες και μερικές ντουζίνες συλλαβές στη σειρά μπορούν να εκφράσουν τίποτα ποτέ. Σκέψου το, αν, τελικά, δεν ήταν αλήθεια αυτή η φράση, θα έχαναν οι λέξεις την σημασία τους αν τις επαναλάμβανες αρκετές φορές; Δεν μπορεί, δεν έχει νόημα, κι όμως, όταν προσπαθεί να κάνει το ίδιο, σε μια στιγμή ανάγκης, με όλο του το είναι ν’ απορρίπτει την πραγματικότητα, οι ίδιες λέξεις αρνούνται να πετάξουν από πάνω τους την όλο νόημα ύπαρξη τους ώστε να βουλιάξουν πάλι πίσω στο κενό απ’ όπου ήρθαν.
Το τσιγάρο καίει τα δάχτυλα του, λεκιάζοντάς τα μαύρα με στάχτη. Το πετάει κάτω ξαφνιασμένος, χαμένος στο ρεμβασμό του, κι άθελα του κοιτάζει το ρολόι στην άλλη άκρη του δωματίου που ακόμα μετράει λεπτά. Θα μπορούσε να του πετάξει κάτι, γιατί ο χρόνος είναι ένας επίπεδος κύκλος και δεν σημαίνει πολλά, όπως και κάθε τι έχει εφεύρει ο άνθρωπος για να καταλάβει τον κόσμο, αλλά δεν το κάνει. Γιατί κάνοντας το δεν θα καταφέρει τίποτα.
Τίποτα δεν είναι, ή δεν θα έπρεπε να είναι, ορισμένο. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει αλλάξει διαμέρισμα τρεις φορές. Πάντοτε κάθεται στην είσοδο με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά, με μεγάλα, γαλάζια μάτια που μέσα τους ακόμα χορεύει ένα κατάχλομο φως, σαν τις ακτίνες του ήλιου ανάμεσα απ’ τα φύλλα. μια θαμπή ηχώ μιας υπόσχεσης που ονειρεύτηκε καιρό πριν. (Πρόσεχε να κλείσεις την πόρτα πριν καμπουριάσεις.)
Βάφει ένα φουλάρι στα χρώματα του ουράνιου τόξου, μόνο και μόνο για να το χαρίσει. Έτσι κι αλλιώς τα σύννεφα πάνω απ’ το Τόκυο είναι όντως αρκετά θαμπά. Κανείς δεν ξέρει την ιστορία του. πάντοτε φιλικός με όλους, μα φίλος με κανέναν, τελικά. Τον συμπαθούν, πρόθυμα ακούει, πρόθυμα λέει τη γνώμη του, πρόθυμα προσφέρει τη βοήθεια του, πρόθυμα προσφέρει το αλάτι, πρόθυμα προσφέρει την παρέα του, το κρεβάτι του. Έρχεται από το πουθενά και μένει κάπου, μέχρι να σταματήσει. Είναι αφοσιωμένος μονάχα σε ανώτερες δυνάμεις.
Δύσκολο ν’ αποτρέψει κανείς το πολύχρωμο, φθινοπωρινό πλήθος της Σιμπούγια να υφάνει ιστορίες γι’ αυτόν. Να τις υφάνει όπως υφαίνουν οι αράχνες το μετάξι τους, όπως στροβιλίζονται τα φύλλα στον αέρα, καφέ και στεγνά όταν πατάς πάνω τους, (ή έντονα κόκκινα σαν το ηλιοβασίλεμα στα κλαδιά).
«Ε εσύ, θες να πεθάνεις;» ένα απλωμένο στο μέρος του χέρι, σ’ ένα κρύο, βροχερό πρωινό του Μαρτίου. Και είναι κάτι, ένα παράξενο, φευγαλέο, ύπουλο κάτι, σαν αυτά που ικανοποιούνται απλά χορεύοντας στην άκρη της περιφερειακής σου όρασης, ίσα που δεν τα βλέπεις.
«Ίσως.» απαντά. Ήθελε να προσθέσει κάτι, αλλά δεν είναι σίγουρος τι. Το κεφάλι γερμένο στο πλάι, ψεύτικη αθωότητα, κόκκινες λεκιασμένες νότες, ξερές λέξεις, χιλιοπαιγμένες και μια μίζερη εξάντληση, καθισμένη σαν δαίμονας εκεί που οι ώμοι του πέφτουν, κουρασμένη.
Χαμογελούσε όταν η καρδιά που δεν ήταν δικιά του σταμάτησε να χτυπά. καθώς πρόσφερε ένα δώρο, τυλιγμένο προσεχτικά, γυαλιστερό στο χρυσό περιτύλιγμα.
Το να δίνεις δώρα είναι τόσο εύκολο όσο το να λαμβάνεις. Κι όπως είχαν προπαγανδίσει κάποτε με τέτοιους τρόπους, είναι εύκολο να καταλάβεις πόσο ανόητη είναι η ανθρωπότητα, πόσο εύκολα παραπλανιέται, πόσο εύκολα δωροδοκείται. Ένας ακόμα τρόπος που οι λέξεις είναι μια τρομερή διαστροφή, κουβαλούν νοήματα ακόμα κι αν δεν είναι σκόπιμα. Έτσι γεννιούνται τα ψέματα. Κι αυτός; Είναι τ’ ομορφότερο ψέμα απ’ όλα.
More
Less
Translation education
Master's degree - Ionian University Corfu
Experience
Years of experience: 9. Registered at ProZ.com: Jun 2019.
Adobe Acrobat, Adobe Illustrator, Adobe Photoshop, Aegisub, Microsoft Excel, Microsoft Office Pro, Microsoft Word, Powerpoint, Subtitle Edit, Subtitle Workshop, Trados Studio
CV/Resume
CV available upon request
Professional objectives
Meet new translation company clients
Meet new end/direct clients
Get help with terminology and resources
Learn more about translation / improve my skills
Get help on technical issues / improve my technical skills
Find a mentor
Stay up to date on what is happening in the language industry
Help or teach others with what I have learned over the years
Expertise