This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Transcreation, Translation
Expertise
Specializes in:
Architecture
Cooking / Culinary
Art, Arts & Crafts, Painting
Food & Drink
History
Tourism & Travel
Volunteer / Pro-bono work
Open to considering volunteer work for registered non-profit organizations
English to Persian (Farsi): hillbilly elegy General field: Art/Literary Detailed field: Other
Source text - English n
My name is J.D. Vance, and I think I should start with a confession: I find the
existence of the book you hold in your hands somewhat absurd. It says right
there on the cover that it’s a memoir, but I’m thirty-one years old, and I’ll be
the first to admit that I’ve accomplished nothing great in my life, certainly
nothing that would justify a complete stranger paying money to read about it.
The coolest thing I’ve done, at least on paper, is graduate from Yale Law
School, something thirteen-year-old J.D. Vance would have considered
ludicrous. But about two hundred people do the same thing every year, and
trust me, you don’t want to read about most of their lives. I am not a senator,
a governor, or a former cabinet secretary. I haven’t started a billion-dollar
company or a world-changing nonprofit. I have a nice job, a happy marriage,
a comfortable home, and two lively dogs.
So I didn’t write this book because I’ve accomplished something
extraordinary. I wrote this book because I’ve achieved something quite
ordinary, which doesn’t happen to most kids who grow up like me. You see, I
grew up poor, in the Rust Belt, in an Ohio steel town that has been
hemorrhaging jobs and hope for as long as I can remember. I have, to put it
mildly, a complex relationship with my parents, one of whom has struggled
with addiction for nearly my entire life. My grandparents, neither of whom
graduated from high school, raised me, and few members of even my
extended family attended college. The statistics tell you that kids like me face
a grim future—that if they’re lucky, they’ll manage to avoid welfare; and if
they’re unlucky, they’ll die of a heroin overdose, as happened to dozens in
my small hometown just last year.
I was one of those kids with a grim future. I almost failed out of high
school. I nearly gave in to the deep anger and resentment harbored by
everyone around me. Today people look at me, at my job and my Ivy League
credentials, and assume that I’m some sort of genius, that only a trulyextraordinary person could have made it to where I am today. With all due
respect to those people, I think that theory is a load of bullshit. Whatever
talents I have, I almost squandered until a handful of loving people rescued
me.
That is the real story of my life, and that is why I wrote this book. I want
people to know what it feels like to nearly give up on yourself and why you
might do it. I want people to understand what happens in the lives of the poor
and the psychological impact that spiritual and material poverty has on their
children. I want people to understand the American Dream as my family and
I encountered it. I want people to understand how upward mobility really
feels. And I want people to understand something I learned only recently: that
for those of us lucky enough to live the American Dream, the demons of the
life we left behind continue to chase us.
There is an ethnic component lurking in the background of my story. In
our race-conscious society, our vocabulary often extends no further than the
color of someone’s skin—“black people,” “Asians,” “white privilege.”
Sometimes these broad categories are useful, but to understand my story, you
have to delve into the details. I may be white, but I do not identify with the
WASPs of the Northeast. Instead, I identify with the millions of workingclass white Americans of Scots-Irish descent who have no college degree. To
these folks, poverty is the family tradition—their ancestors were day laborers
in the Southern slave economy, sharecroppers after that, coal miners after
that, and machinists and millworkers during more recent times. Americans
call them hillbillies, rednecks, or white trash. I call them neighbors, friends,
and family.
The Scots-Irish are one of the most distinctive subgroups in America. As
one observer noted, “In traveling across America, the Scots-Irish have
consistently blown my mind as far and away the most persistent and
unchanging regional subculture in the country. Their family structures,
religion and politics, and social lives all remain unchanged compared to the
wholesale abandonment of tradition that’s occurred nearly everywhere else.”1
This distinctive embrace of cultural tradition comes along with many good
traits—an intense sense of loyalty, a fierce dedication to family and country
—but also many bad ones. We do not like outsiders or people who are
different from us, whether the difference lies in how they look, how they act,
or, most important, how they talk. To understand me, you must understand
that I am a Scots-Irish hillbilly at heart.If ethnicity is one side of the coin, then geography is the other. When the
first wave of Scots-Irish immigrants landed in the New World in the
eighteenth century, they were deeply attracted to the Appalachian Mountains.
This region is admittedly huge—stretching from Alabama to Georgia in the
South to Ohio to parts of New York in the North—but the culture of Greater
Appalachia is remarkably cohesive. My family, from the hills of eastern
Kentucky, describe themselves as hillbillies, but Hank Williams, Jr.—born in
Louisiana and an Alabama resident—also identified himself as one in his
rural white anthem “A Country Boy Can Survive.” It was Greater
Appalachia’s political reorientation from Democrat to Republican that
redefined American politics after Nixon. And it is in Greater Appalachia
where the fortunes of working-class whites seem dimmest. From low social
mobility to poverty to divorce and drug addiction, my home is a hub of
misery.
It is unsurprising, then, that we’re a pessimistic bunch. What is more
surprising is that, as surveys have found, working-class whites are the most
pessimistic group in America. More pessimistic than Latino immigrants,
many of whom suffer unthinkable poverty. More pessimistic than black
Americans, whose material prospects continue to lag behind those of whites.
While reality permits some degree of cynicism, the fact that hillbillies like me
are more down about the future than many other groups—some of whom are
clearly more destitute than we are—suggests that something else is going on.
Indeed it is. We’re more socially isolated than ever, and we pass that
isolation down to our children. Our religion has changed—built around
churches heavy on emotional rhetoric but light on the kind of social support
necessary to enable poor kids to do well. Many of us have dropped out of the
labor force or have chosen not to relocate for better opportunities. Our men
suffer from a peculiar crisis of masculinity in which some of the very traits
that our culture inculcates make it difficult to succeed in a changing world.
When I mention the plight of my community, I am often met with an
explanation that goes something like this: “Of course the prospects for
working-class whites have worsened, J.D., but you’re putting the chicken
before the egg. They’re divorcing more, marrying less, and experiencing less
happiness because their economic opportunities have declined. If they only
had better access to jobs, other parts of their lives would improve as well.”
I once held this opinion myself, and I very desperately wanted to believe
it during my youth. It makes sense. Not having a job is stressful, and nothaving enough money to live on is even more so. As the manufacturing
center of the industrial Midwest has hollowed out, the white working class
has lost both its economic security and the stable home and family life that
comes with it.
But experience can be a difficult teacher, and it taught me that this story
of economic insecurity is, at best, incomplete. A few years ago, during the
summer before I enrolled at Yale Law School, I was looking for full-time
work in order to finance my move to New Haven, Connecticut. A family
friend suggested that I work for him in a medium-sized floor tile distribution
business near my hometown. Floor tile is extraordinarily heavy: Each piece
weighs anywhere from three to six pounds, and it’s usually packaged in
cartons of eight to twelve pieces. My primary duty was to lift the floor tile
onto a shipping pallet and prepare that pallet for departure. It wasn’t easy, but
it paid thirteen dollars an hour and I needed the money, so I took the job and
collected as many overtime shifts and extra hours as I could.
The tile business employed about a dozen people, and most employees
had worked there for many years. One guy worked two full-time jobs, but not
because he had to: His second job at the tile business allowed him to pursue
his dream of piloting an airplane. Thirteen dollars an hour was good money
for a single guy in our hometown—a decent apartment costs about five
hundred dollars a month—and the tile business offered steady raises. Every
employee who worked there for a few years earned at least sixteen dollars an
hour in a down economy, which provided an annual income of thirty-two
thousand—well above the poverty line even for a family. Despite this
relatively stable situation, the managers found it impossible to fill my
warehouse position with a long-term employee. By the time I left, three guys
worked in the warehouse; at twenty-six, I was by far the oldest.
One guy, I’ll call him Bob, joined the tile warehouse just a few months
before I did. Bob was nineteen with a pregnant girlfriend. The manager
kindly offered the girlfriend a clerical position answering phones. Both of
them were terrible workers. The girlfriend missed about every third day of
work and never gave advance notice. Though warned to change her habits
repeatedly, the girlfriend lasted no more than a few months. Bob missed work
about once a week, and he was chronically late. On top of that, he often took
three or four daily bathroom breaks, each over half an hour. It became so bad
that, by the end of my tenure, another employee and I made a game of it:
We’d set a timer when he went to the bathroom and shout the majormilestones through the warehouse—“Thirty-five minutes!” “Forty-five
minutes!” “One hour!”
Eventually, Bob, too, was fired. When it happened, he lashed out at his
manager: “How could you do this to me? Don’t you know I’ve got a pregnant
girlfriend?” And he was not alone: At least two other people, including Bob’s
cousin, lost their jobs or quit during my short time at the tile warehouse.
You can’t ignore stories like this when you talk about equal opportunity.
Nobel-winning economists worry about the decline of the industrial Midwest
and the hollowing out of the economic core of working whites. What they
mean is that manufacturing jobs have gone overseas and middle-class jobs
are harder to come by for people without college degrees. Fair enough—I
worry about those things, too. But this book is about something else: what
goes on in the lives of real people when the industrial economy goes south.
It’s about reacting to bad circumstances in the worst way possible. It’s about
a culture that increasingly encourages social decay instead of counteracting it.
The problems that I saw at the tile warehouse run far deeper than
macroeconomic trends and policy. Too many young men immune to hard
work. Good jobs impossible to fill for any length of time. And a young man
with every reason to work—a wife-to-be to support and a baby on the way—
carelessly tossing aside a good job with excellent health insurance. More
troublingly, when it was all over, he thought something had been done to
him. There is a lack of agency here—a feeling that you have little control
over your life and a willingness to blame everyone but yourself. This is
distinct from the larger economic landscape of modern America.
It’s worth noting that although I focus on the group of people I know—
working-class whites with ties to Appalachia—I’m not arguing that we
deserve more sympathy than other folks. This is not a story about why white
people have more to complain about than black people or any other group.
That said, I do hope that readers of this book will be able to take from it an
appreciation of how class and family affect the poor without filtering their
views through a racial prism. To many analysts, terms like “welfare queen”
conjure unfair images of the lazy black mom living on the dole. Readers of
this book will realize quickly that there is little relationship between that
specter and my argument: I have known many welfare queens; some were my
neighbors, and all were white.
This book is not an academic study. In the past few years, William Julius
Wilson, Charles Murray, Robert Putnam, and Raj Chetty have authoredcompelling, well-researched tracts demonstrating that upward mobility fell
off in the 1970s and never really recovered, that some regions have fared
much worse than others (shocker: Appalachia and the Rust Belt score
poorly), and that many of the phenomena I saw in my own life exist across
society. I may quibble with some of their conclusions, but they have
demonstrated convincingly that America has a problem. Though I will use
data, and though I do sometimes rely on academic studies to make a point,
my primary aim is not to convince you of a documented problem. My
primary aim is to tell a true story about what that problem feels like when you
were born with it hanging around your neck.
I cannot tell that story without appealing to the cast of characters who
made up my life. So this book is not just a personal memoir but a family one
—a history of opportunity and upward mobility viewed through the eyes of a
group of hillbillies from Appalachia. Two generations ago, my grandparents
were dirt-poor and in love. They got married and moved north in the hope of
escaping the dreadful poverty around them. Their grandchild (me) graduated
from one of the finest educational institutions in the world. That’s the short
version. The long version exists in the pages that follow.
Though I sometimes change the names of people to protect their privacy,
this story is, to the best of my recollection, a fully accurate portrait of the
world I’ve witnessed. There are no composite characters and no narrative
shortcuts. Where possible, I corroborated the details with documentation—
report cards, handwritten letters, notes on photographs—but I am sure this
story is as fallible as any human memory. Indeed, when I asked my sister to
read an earlier draft, that draft ignited a thirty-minute conversation about
whether I had misplaced an event chronologically. I left my version in, not
because I suspect my sister’s memory is faulty (in fact, I imagine hers is
better than mine), but because I think there is something to learn in how I’ve
organized the events in my own mind.
Nor am I an unbiased observer. Nearly every person you will read about
is deeply flawed. Some have tried to murder other people, and a few were
successful. Some have abused their children, physically or emotionally.
Many abused (and still abuse) drugs. But I love these people, even those to
whom I avoid speaking for my own sanity. And if I leave you with the
impression that there are bad people in my life, then I am sorry, both to you
and to the people so portrayed. For there are no villains in this story. There’s
just a ragtag band of hillbillies struggling to find their way—both for theirsake and, by the grace of God, for mine.
Translation - Persian (Farsi) من جی دی ونس هستم و در ابتدا باید توضیحاتی را در مورد این کتاب بیان کنم :این کتاب ممکن است در ابتدا کمی پوچ و بی معنا به نظر برسد.همانطور که از عنوان کتاب مشخص است نقل داستان زندگی است .من سی و یک سال دارم و شاید اولین نفری باشم که به نداشتن هیچگونه دستاورد و اطلاعات جذابی در زندگی ام که یک فرد بخواهد بابت آن پولی پرداخت کند، اعتراف می کنم.تنها کاری که آن هم روی کاغذ انجام داده ام فارق التحصیلی از دانشکده حقوق دانشگاه ییل ،رویایی که در سیزده سالگی ام دست نیافتی و شگفت انگیز بود،می باشد.اما هر ساله حدود هزاران نفر این کار را انجام می دهند ، و صادقانه بگویم خواندن زندگی نامه آنان برای شما جذاب و ترقیب کننده نخواهد بود.من من کارمند دولتی یا نماینده مجلس و پارلمان نیستم،شرکت هایی با درامد میلیارد دلاری نیز ندارم و نمی خواهم جهان را تغییر دهم.من یک شغل خوب، ازدواجی موفق ،خانه ای امن و آرام و دو سگ دوست داشتنی دارم.من این کتاب را برای اتفاقات روزمره ای که برای خیلی از هم سالان من قابل درک نیست ،و نه برای انجام کار مهم و خارق العاده ای ،نوشته ام.من در محله ی راست بلت در اوهایو،که محل اشرار و کار های خطرناک بود(تا جایی که به یاد دارم) بزرگ شده ام.در کل رابطه ی صمیمانه ای با والدینم نداشتم ؛ متاسفانه یکی از آن دو از بیماری اعتیاد رنج می برد.بنابراین پیش پدرزرگ و مادربزرگم که سواد دبیرستان داشتند بزرگ شدم. در خانواده ما افراد با تحصیلات دانشگاهی انگشت شمارند.طبق تحقیقات دانشگاهی و آمار دولتی ،کودکانی که در شرایط زندگی ای همچون من بزرگ شوند، آینده ای تلخ در انتظارشان است؛اگر بد شانس باشند در گیر اعتیاد و مواد مخدر می شوند و اگر خوش شانس باشند نیز از مزایای دولت و رفاه اجتماعی بی بهره خواهند بود. من هم یکی از همان کودکان بد سرنوشت بودم.اغلب روز های من با اخراج از مدرسه و نزاع و درگیری با اطرافیانم میگذشت.اکنون مردم به من به عنوان فردی که اعتبار نامه لیگ آیوی دارد و در جایگاه نوابغ است، نگاه می کنند.با احترام به همان افراد،باید بگویم که این پندار پوچ و بی اساس است.تقریبا تمامی استعداد هایم در حال نابودی بودند تا اینکه برخی از مردم دوست داشتنی مرا به رهایی رساندند. این داستان زندگی من است ، و به همین دلیل آن را نوشتم.من میخوام مردم حس نا امیدی از خود و تسلیم ، و اینکه چرا قدم به این راه میگذارند را بدانند.من میخواهم مردم در مورد زندگی افراد کم دست و اینکه فقر چه تاثیری در روح و روان فرزندان آنان خواهد گذاشت ،بدانند.من میخواهم مردم رویای امریکایی را در خانواده من و آنگونه که من با آن روبه رو شدم ، لمس کنند.من میخواهم حس حرکت در اوج را به دیگران نشان دهم.من میخواهم دیگران آموزه های اخیر مرا بدانند:اینکه در سر داشتن رویای امریکایی و زندگی کردن آن ،به معنای آسایش ابدی نیست و هیولای نکبت بار زندگی همواره با آن ها در حال تعقیب و گریز است.در جامعه ی نژاد پرست ما،مردم جایگاه اجتماعی یکدیگر را بر اساس رنگ پوست و نژاد همچون سیاه پوست،آسیایی و یا سفید تعیین و قضاوت می کنند. بعضی این دسته بندی ها ممکن است در نظر برخی مفید به نظر برسد ، اما برای فهم داستان من باید جزئیات بیشتری را بدانید.ممکن است که من سفید پوست باشم ،اما به عنوان عضوی از وسپ های شمال شرقی شناخته نمی شوم.در عوض ، جزء میلیون ها آمریکایی طبقه کارگر سفیدپوست تبار اسکاتلندی-ایرلندی که هیچ گونه مدرک دانشگاهی ندارند ، هستم.در این گونه اقوام ،فقر سنت خانوادگی است؛ بدین صورت که اجداد آنها در اقتصاد برده داری جنوبی کارگر روزانه ،دهقانان مزارع اجاره ای ، معدنچی،ماشین ساز و کارخانه داران در دوره های اخیر بودند.آمریکایی ها آن ها را جنگلی ،کارگر های دهاتی و سطل زباله های سفید می نامند.اما آن ها برای من همسایه ، دوست و خانواده هستند.اسکاتلندی-ایرلندی ها در امریکا زیرگروه دسته ای خاص در امریکا محسوب می شوند. همانطور که یکی توریست ها در سفر به سراسر امریکا بیا کرد: اسکاتلندی-ایرلندی ها همواره در ذهن من پایدارترین و تغییر ناپذیرترین خرده فرهنگ منطقه ای در کشور را دارند؛ ساختار خانوادگی آنها ،مذهب و سیاست ،و سبک زندگی آن ها در مقاسیه با سایرین بدون تغییر باقی مانده است که تقریباً در همه جای دیگر نیز قابل مشاهده است. پذیرش این فرهنگ سنتی متمایز مزایای بسیاری از جمله احساس شدید وفاداری ،داشتن احساس فداکاری شدید نسبت به خانواده و کشور را دارد ؛اما نکات منفی را نیز شامل می شود.ما افراد متفاوت با خودمان ، که تفاوت در نحوه نگاه ،رفتار یا طرز گفتارشان نهفته است را دوست نداریم.برای درک بیشتر صحبت های من ،شما باید این موضوع را در نظر داشته باشید که من قلبا اسکاتلندی-ایرلندی هستم.
اگر قومیت یک روی سکه باشد،جغرافیا روی دیگر آن است.زمانی که اولین موج مهاجرت در قرن هجدهم در سراسر دنیا رونق گرفت ،این اقوام به کوههای آپالاچی مهاجرت کردند. با وجود اینکه این منطقه بسیار بزرگ ،از آلباما و جورجیا در جنوب تا اوهایو و قسمت هایی از نیویورک در شمال امتداد یافته است،اما فرهنگ آن به طرز قابل توجهی منسجم است.خانواده من که ساکنان تپه های شرقی کنتاکی هستند ،خودشان را جنگلی توصیف می کنند ، اما هنک ویلیامز جی آر که متولد لوئیزیانا و ساکن آلاباما است، خود را یک سفید پوست روستایی ،"پسربچه ای که می تواند زنده بماند" معرفی کرد.
تغییرات سیاسی پس از دوره ی نیکسون در آپالاشیا ،از جمهوری خواه به دموکرات انجام گرفت. در این منطقه، سفید پوستان طبقه کارگر ثروت کمی دارند. همچنین با مشکلات بسیار زیادی از قبیل فرهنگ پایین اجتماعی گرفته تا فقر وطلاق و اعتیاد به مواد مخدر دست و پنجه نرم می کنند؛ خانه من قطب بدبختی است. با وجود این همه مشکلات،بد بینی و امید پایین به زندگی در این قشر از جامعه دور از انتظار نیست .تحقیقات انجام گرفته در این مورد گواه این امر است. این گروه حتی بدبین تر از مهاجران لاتینی که بسیاری از آنها فقر غیرقابل تصوری رنج می برند ؛ و یا سیاه پوستان امریکایی که آینده ی آنها همچنان از سایر افراد در جامعه تیره و تار تر هستند ، می باشند . در حالی که واقعیت بد بینی را تا حدودی توجیه می کند ،این واقعیت است که جنگلی هایی مانند من امیدشان نسبت به سایر افراد در مورد آینده بیشتر است.
قطعا اینگونه است. ما در این دوره بسیار بیشتر از نسل های گذشته از یکدیگر فاصله می گیریم و آن را به فرزندانمان نیز انتقال می دهیم.مذهبمان تغییر کرد.کلیساهای بسیار بزرگی که ساخته شده تا از لحاظ عاطفی ، مذهبی و اجتماعی امیدی برای کودکان باشد.
بسیاری از از ما ، از کار خود اخراج شدیم و یا تصمیم گرفته ایم که برای فرصت های بهتر مهاجرت کنیم. در فرهنگ ما بسیاری از صفات به مردان تحمیل میشود که بحران مردانگی را ایجاد کرد ، این کار موفقیت در دنیای امروزی را دشوار تر می کند. وقتی به گرفتاریهای جامعه خودم اشاره می کنم،با توضیحی شبیه به این مواجه می شوم که اگرچه آینده ی سفید پوستان طبقه ی کارگر بد تر شده است_جی دی_اما جواب همان اولویت مرغ یا تخم مرغ است. امار طلاق در این دسته از مردم بیشتر، ازدواج کمتر ،و به دلیل کاهش فرصت های اقتصادی شادی کمتری نیز در زندگی این افراد است.اگر آنها می توانستند شغل مناسبی را بدست بیاورند آن موقع همه چیز برای آن ها بهتر بود.این عقیده ی من در دوران نوجوانی بود و بسیار به آن باور داشتم . نداشتن شغل استرس زا است و نداشتن پول کافی برای زندگی کشنده است. با از بین رفتن صنعت تولید در میانه ی غربی ،طبقه کارگر سفیدپوست امنیت اقتصادی خود را از دست داد و زندگی خانوادگی آن ها نیز دگرگون شد . تجربه معلم سختگیری است ،و به من آموخت که این داستان ناامنی های اقتصادی ، در بهترین حالت ، کمبود هایی را منجر می شود.سال ها قبل ، در طی تابستانی قبل از رفتن من به دانشکده حقوق ،من به دنبال کار تمام وقت برای تأمین مالی انتقال خود، به نیو هاون ایالت کانکتیکات به پیشنهاد یکی از دوستان خانوادگی ام به جهت کار در یک کارگاه توزیع کاشی در نزدیکی محل زندگی خود رفتم . کاشی کف فوق العاده سنگین است. وزن هر قطعه چیزی حدود یک و نیم الی سه کیلوگرم است،و در جعبه های هشت تا دوازده تایی بسته بندی شده است. وظیفه اصلی من بلند کردن کاشی کف روی پالت حمل و نقل و آماده سازی آن پالت برای جا به جایی بود. کار ساده ای نبود ، اما سیزده دلار در ساعت برای من که به پول نیاز داشتم مبلغ خوبی بود. بنابراین من کار را گرفتم و حتی برای پول بیشتر اضافه کار میکردم.در این شغل حدود ده ها نفر مشغول به کار بودند و اکثر کارگر ها سالیان سال به این کار مشغول بودند.شخصی برای تحقق رویای خلبانی خود علاوه بر شغل خودش ، در شیف دوم این کارگاه، کار رفته بود .ساعتی سیزده دلار برای یک پسر مجرد مبلغ قابل قبولی بود_هزینه مناسب آپارتمان در حدود پانصد دلار در ماه است_و و میتوان پس انداز اندکی نیز ذخیره کرد. هر کارمندی که برای چند سال در آنجا کار می کرد ، در کمترین حالت شانزده دلار دریافتی داشت ؛ با این مبلغ درآمد سالانه سی و دو هزار نفر را ( بالا تر از خط فقر )می توان تأمین کرد. با جا به جایی من به بخش انبار ، کار من رونق بیشتری گرفت.هم زمان با من ، سه پسر در انبار کار می کردند که من با بیست و شش سال سن پیر ترین آن ها بودم.یکی از آن ها که اسمش باب بود و قبل ازمن مشغول به این کار شده بود ،نوزده ساله و در انتظار تولد فرزندش بود.مدیر پروژه دوست دخترش را به عنوان منشی تلفنی استخدام کرده بود.کار هردو افتضاح بود.دخترک در روز سوم تقریبا کار خود را از دست داد ، اگرچه همواره قول میداد که عادت های خود را ترک کند.اما چند ماهی بیشتر طول نمی کشید.باب حد اقل یک بار در هفته توبیخ می شد و در انجام کار تنبل و کند بود. او اغلب سه یا چهارنوبت در روز را برای استراحت و حمام ، هر کدام نیم ساعت ، وقت می گذاشت.این وضعیت او آنقدر بد بود که در اواخر دوره ی کاری اش من و یکی دیگر از کارمندتن به خاطر این رفتار ها ،او را دستمی انداختیم و سر به سرش می گذاشتیم.مثلا وقتی به حمام میرفت دقایق را از پشت درب حمام به او اعلام می کردیم: سی دقیقه! "" چهل و پنج دقیقه! "" یک ساعت !آخر سر نیز اخراج شد. بعد از اخراجس با مدیر نیز دعوایی حسابی کرد و بارداری دوست دخترش را بهانه می کرداما اوآخرین نفر نبود.حد اقل دو نفر دیگه از جمله پسر عموهایش ،در مدت زمانی که من در انبار کاشی مشغول به کار بودم ،اخراج شدند.وقتب از برابری و عدالت صحبت میشود ،اینگونه موارد را نمی توان نادیده گرفت. اقتصاددانان برنده جایزه نوبل، نگران کاهش صنعت میانه غربی و بیرون کشیدن کارگرهای سفید از هسته اقتصادی است. از دید آن ها ، با کاهش مشاغل تولیدی و صادر کردن آن به خارج از کشور ، سهم طبقه متوسط بدون مدرک دانشگاهی ، مشاغل سخت است. منصفانه به نظر می رسد .اما نگرانی من این نیست . حرف اصلی این کتاب چیز دیگری است .وقتی اقتصاد صنعتی به سمت جنوب میرود چه اتفاقی برای افراد می افتد! در این شرایط باید منتظر بد ترین واکنش ها بود. این درمورد فرهنگی است که به جای مقابله با مشکل ، پوسیدگی اجتماعی را به طور فزاینده ای افزایش می دهد. مشکلاتی که در انبار کاشی دیدم بسیار عمیق تر مسائل و سیاست های کلان اقتصادی است . خیلی از مردان جوان برای گذران زندگی و دراوردن خرج خانواده مجبور به انجام کار های سخت والبته با درامد کم هستند. چه کسی حاضر است که یک کار خوب با بیمه در مانی را رد کند.اما بدست آوردن چنین شغلی کار راحتی نیست. از همه جالب تر بعد از بدست آورن شغل ، کمبود هایی نیز احساس می شود؛اینکه کنترل کمی بر زندگی دارند و نه تنها باید سرزنش دیگران را تحمل کنند، بلکه خودشان نیز خود را سرزنش می کنند.
این داستان در مورد سفید پوستان طبقه ی کارگر منطقه ی آپالاشیا است ، اما برای جلب ترحم و نمایش صحنه های بدبختی زندگی آنان نیست . امیدوارم که خوانندگان این کتاب بتوانند از نحوه تأثیر طبقه اجتماعی و خانواده بر افراد تهی دست بدون دیدگاه نژاد پرستی ، آگاهی کسب کنند. برای بسیاری از تحلیل گران ، اصطلاحاتی مانند "ملکه رفاه" مادری تنبل و سیاه پوست که تنها در حال گذران زندگی است را ، به تصویر می کشد. خوانندگان این کتاب به سرعت متوجه خواهند شد که بین آن طیف و استدلال من رابطه اندکی وجود دارد : من بسیاری از ملکه های رفاهی را شناخته ام ؛برخی از من بودند،همسایگان ، و همه سفید بودند.
این کتاب یک مطالعه دانشگاهی نیست. در چند سال گذشته ، ویلیام جولیوس ویلسون ، چارلز موری ، رابرت پوتنم و راج چتی داستانهای متقاعد کننده ای در این باره نوشته اند ،تحقیقات به خوبی نشان دهنده ی این است که سیر صعودی اقتصاد دهه 1970 تنزل یافته و هیچ گاه به حالت اولیه خود باز نگشته است.حتی برخی از نواحی اوضاع بد تر است. (اخبارر شوکه کننده:آپالاشیا و راست بلت کمترین امتیاز را در این مورد دارند).نتیجه ی این امر عواقب بسیار زیادی دارد که خود من شاهد بسیاری از آن ها بودم.شاید برخی از نتایج را کنایه آمیز گفته باشم،اما آنها به طرز قانع کننده ای نشان داده اند که آمریکا مشکلی دارد. اگرچه من از آمار و مطالعات دانشگاهی استفاده می کنم ،هدف اصلی من قانع کردن شما از یک مشکل مستند نیست. هدف اصلی درک واقع گرایانه داستان به طوریکه گویی همانند بند ناف از لحظه تولد به دور گردنتان بوده است.
در داستان من تمامی شخصیت ها واقعی هستند. بنابراین این کتاب فقط یک خاطره شخصی نیست بلکه روایتی از یک خانواده است. تاریخچه ای از فرصت ها و تحرکات رو به بالا که از نگاه مردم ساکن تپه های آپالاشیا مشاهده می شود. دو نسل پیش ، پدربزرگ و مادربزرگم فقیر اما عاشق یکدیگر بودند. آنها ازدواج کردند و به امید فرار از فقر هولناک اطرافشان ، به سمت شمال حرکت کردند. نوه آنها (من) از یکی از بهترین موسسات آموزشی جهان فارغ التحصیل شد. این نسخه ای کوتاه از داستان است. نسخه طولانی تر در صفحات بعدی وجود دارد. اگرچه من بعضی اوقات اسامی افراد را برای محافظت از حریم خصوصی آنها تغییر می دهم،اما این داستان ، نقل خاطرات من و اتفاقاتی است که شاهد آن بوده ام. هیچ شخصیت غیر واقعی در داستان وجود ندارد و تا جایی که ممکن بود منابعی که بکار بردم را ذکر کرده ام(گزارشات ، نامه های دستنویس ، یادداشت ها بر روی عکس هاو...).من به تاثیر گزار بودن این داستان ایمان دارم.زمانی که خواهرمبه عنوان اولین نفر نسخه دست نویس داستان را خواند ،در مورد برخی از بخش ها و زمان بندی برخی رویداد ها حدود سی دقیقه باهم گفت و گو کردیم. گرچه حافظه ی او از من فعال تر است اما در آخر توانستم او را قانع کنم ؛چرا که زمانبندی روایات در ذهن من اینگونه تداعی می شود.
من یک ناظر بی طرف نیستم. تقریبا تمامی افراد داستان دارای کمبود های شخصیتی هستند.برخی سعی در کشتن دیگری دارند و تعداد کمی در این میان موفق هستند. برخی از فرزندان ،از لحاظ عاطفی یا جسمی ، سوء استفاده می کنند. بسیاری از آن ها به مواد مخدر اعتیاد دارند. اما با وجود تمام این ها ، من این مردم را دوست دارم،حتی آنهایی که از مصاحبت با ایشان خودداری می کنم. و اگر تصور سیاهی از این فراد برای شما ساختم ، متاسفم،هم برای شما و هم برای مردمی که به تصویر کشیده ام.چرا که هیچ انسان پلید و شروری در این داستان وجود ندارد. این افراد تنها گروهی جنگلی هستند که تلاش می کنند راه خود را پیدا کنند.
تقدیم به خدا ، تقدیم به آن ها ،و تقدیم به خودم
English to Persian (Farsi): تقلید از طبیعت در پژوهش طراحی معماری(Biomimicry in Architectural Design Education) General field: Art/Literary Detailed field: Architecture
Source text - English In all sciences, nature is used as a guiding spirit. A domain exists which makes progress through the imitation and observation of
nature. This domain, which is called biomimicry, can be expressed as the imitation of the life system in nature. As in many areas,
in the field of architectural design behaviour is seen to imitate nature. The aim of this study is to describe the concept of
biomimicry, which has confronted us in the field of architecture in recent years, and to consider design and nature in relation to
architectural design education. At Karadeniz Technical University, the Department of Architecture Architectural Design Courses
are carried out for this purpose. Courses within the scope of the concept of biomimicry, include the architectural design process
that examines the relationship of nature and design in a comprehensive manner. At the end of the period during which
biomimicry is applied to the design proposal a study was made of the relationship between biomimicry and design
Translation - Persian (Farsi) در تمامی علوم، طبیعت به عنوان روح الهام بخش همواره مورد استفاده قرار میگیرد. مشاهده طبیعت همچنان دامنه ای را شامل می شود که، عاملی برای پیشرفت در زمینه های مختلف است. این دامنه که تقلید از طبیعت نامیده می شود، میتواند به عنوان راهی برای الهام سیستم زندگی از طبیعت بیان شود. در طراحی معماری در مناطق مختلفی از جهان، تقلید از طبیعت همواره گنجانده شده است. هدف از انجام این پژوهش، مطالعه ی مفهوم تقلید از طبیعت که در سال های اخیر در حوزه معماری بسیار با آن مواجه بودهایم، میباشد.و همچنین بررسی رابطه طبیعت و طراحی در آموزش طراحی معماری انجام گرفته است. در دانشکده معماری دانشگاه تکنولوژی کانزاس، این هدف را در واحد های درسی گمارده اند. واحدهای درسی در حوزه ی ایده هایی با تقلید از طبیعت شامل روندی در طراحی معماری است که رابطه طراحی و طبیعت را در رفتارهای جامع بررسی میکند، و در پایان این دوره طرح معماری پیشنهادی با تقلید از طبیعت توسط دانشجویان ارائه شده است.
English to Persian (Farsi): art hisrory General field: Art/Literary Detailed field: Art, Arts & Crafts, Painting
Source text - English Art historians employ a number of methods in their research into the ontology and history of objects.
Art historians often examine work in the context of its time.
At best, this is done in a manner which respects its creator's motivations and imperatives; with consideration of the desires and prejudices of its patrons and sponsors; with a comparative analysis of themes and approaches of the creator's colleagues and teachers; and with consideration of iconography and symbolism.
In short, this approach examines the work of art in the context of the world within which it was created.
Art historians also often examine work through an analysis of form; that is, the creator's use of line, shape, color, texture, and composition.
This approach examines how the artist uses a two-dimensional picture plane or the three dimensions of sculptural or architectural space to create his or her art.
The way these individual elements are employed results in representational or non-representational art.
Is the artist imitating an object or image found in nature?
If so, it is representational.
The closer the art hews to perfect imitation, the more the art is realistic.
Is the artist not imitating, but instead relying on symbolism, or in an important way striving to capture nature's essence, rather than copy it directly?
If so the art is non-representational—also called abstract.
Realism and abstraction exist on a continuum.
Impressionism is an example of a representational style that was not directly imitative, but strove to create an "impression" of nature.
If the work is not representational and is an expression of the artist's feelings, longings and aspirations, or is a search for ideals of beauty and form, the work is non-representational or a work of expressionism.
An iconographical analysis is one that focuses on particular design elements of an object.
Through a close reading of such elements, it is possible to trace their lineage, and with it draw conclusions regarding the origins and trajectory of these motifs...
In turn, it is possible to make any number of observations regarding the social, cultural, economic, and aesthetic values of those responsible for producing the object.
Translation - Persian (Farsi) .مورخان هنر در مطالعاتشان از روش هایی در حوزه ی هستی شناسی و تاریخچه ی اشیا استفاده می کنند
مورخان هنر غالبا هر فعالیت را در زمان خودش بررسی میکنند.
در بهترین حالت، این نگرش با روشی که به الزامات و انگیزه های خالق آن احترام میگذارد ؛با در نظر گرفتن خواسته ها و جانبداری ها از حامیان و پشتیبانان خود؛توسط بررسی های مقایسه ای از مضامین و رویکرد های معلمان و همکاران خلاق؛ و با در توجه به نمادگرایی و پیکرنگاری انجام میگیرد.
به طور خلاصه،این رویکرد اثر هنری را در بستر جهانی که در آن ایجاد شده است ، مورد بررسی قرار می دهد.
مورخان هنر غالبا کار خود را از طریق تجزیه و تحلیل فرم ؛یعنی استفاده از خط،شکل،رنگ،بافت و ترکیب بررسی میکنند.
این رویکرد چگونگی استفاده هنرمند از صفحه ی تصویر دو بعدی یا سه بعدی از فضای تجسمی یا معماری برای خلق هنرش را بررسی میکند.
نحوه ی بکار گیری این عناصر منحصر به فرد منجر به هنر واقع گرایانه یا معنا گرا می شود.
آیا هنر مند از یک سوژه یا تصویر موجود در طبیعت الهام میگیرد؟
اگر چنین است،واقع گرایی میباشد
هر میزان که هنر به سمت تقلید کامل سوق پیدا کند،واقع گرایانه تر می گردد.
آیا هنرمند به جای اینکه مستقیما کپی کند از راه مهمی که می خواهد ذات طبیعت را تصرف کند،میتواند در عوض به نماد گرایی تکیه کرده و تقلید نکند؟
اگر چنین است هنر معنا گرا است.
واقع گرایی و معنا گرایی به طور زنجیر وار به یکدیگر پیوسته اند.
امپرسیونیسم نمونه ای از یک سبک واقع گرایی است که مستقیما تقلید نمیکند،اما از طبیعت الهام می گیرد .
اکسپرسیونیسم)اگر امیال و آرزوها ،یا آرمان های زیبایی بر اساس احساسات معنا گرای هنرمند، شکل گرفته است ،به یک نماد معنادار یا اکسپرسیونیسم تبدیل شده است.
تجزیه و تحلیل نمادین یکی از مواردی که بر عناصر طراحی خاص یک اشیاء متمرکز است می باشد.
با بررسی دقیق این عناصر،رد یابی آنها ، به وسیله ی نتایجی که از الگوی درست بدست آمده است بررسی ریشه ی اصلی و خواستگاه موضوع امکان پذیر شده است
به نوبه ی خود،ممکن است که تعداد مشاهدات اجتماعی،فرهنگی ،اقتصادی و ارزش های زیبایی شناسی آفرینندگان مورد بررسی قرار گیرد.
English to Persian (Farsi): Proz contest General field: Science Detailed field: Other
Source text - English The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price
Translation - Persian (Farsi) نجاه سال پیش ، لحظه ای نیل آرمسترانگ بر روی سطح ماه پا نهاد، جهان لبریز از هراس ، غرور و شگفتی بود.بر اساس بیانات یک روزنامه"از این پس ، انسان می تواند دیر یا زود ،به هر کجایی از جهان که به ذهن و نبوغش خطور کند گام نهد..."اما اینگونه نبود.رسیدن به ماه تنها هدفی معمولی نبود بلکه منجر به نمایش گذاشتن قدرت های خارق العاده ی کشور امریکا گشت.امری که یک بار صورت پذیرفته ، دیگر نیازی به تکرار ندارد.از میان مردم جهان تنها 571 نفر توانستند وارد مدار شوند ؛ و از سال 1972 تا کنون هیچکس نتوانست از مسافتی که دز موینز اهل شیکاگو طی کرد ، فرا تر رود.
پنجاه سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود.کاهش هزینه ها،تکنولوژی های جدید ، جسارت های کشورهایی نظیر چین و هند ، و نسل جدیدی از کار آفرینان که نوید رقم خوردن فصل تازه ای در توسعه ی صنعت هوا و فضا را ایجاد خواهد کرد.به طور قطع،صنعت گردشگری توسط راه های ارتباطی بهتر و غنی تر در دسترس همگان خواهد بود؛و در مدت طولانی نیز میتواند منجبر به حمل و نقل انبوه و بهره برداری هرچه بهتر از مواد معدنی بیانجامد.فضا بیشتر شبیه به بخشی تعمیم داده شده از زمین و عرصه ای برای شرکت های های خصوصی و افراد و نه تنها برای دولت تبدیل خواهد شد.اما برای تحقق این وعده ، جهان نیاز به ایجاد یک سیستم قوانین برای اداره آسمانها ، در زمان جنگ و صلح ، دارد.
توسعه فضا تاکنون بر تسهیل فعالیت در ارتباطات پخش ماهواره ای و ناوبری ، متمرکز شده است.اکنون دو چیز تغییر کرده است.در ابتدا ، سیاست بین الملل فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به زیر سطح کم عمق مدارهای کم عمق سطح زمین افزایش می دهد.چین قصد دارد تا سال 2035 مردم را در ماه فرود آورد.دولت رئیس جمهور دونالد ترامپ می خواهد آمریکایی ها را تا سال 2024 به آنجا برگرداند.کاهش قیمت ها باعث مرون به صرفه شدن آن نسبت به قبل خواهد شد.هزینه ی ساخت آپولو (با پول امروزی ) صدها هزار میلیارد دلار بود.اما اکنون قیمت بلیط ده ها میلیارد دلار است.
{...}
ترویج فضا به عنوان غرب وحشی رمانتیک ، مرزی آنارشیک که بشریت میتواند مشکلات را فراموش کند و سرنوشتش را دوباره در دست بگیرد ،اشتباه است.برای اینکه فضا به وعده ی خود عمل کند ، تشکیل یک حکومت لازم است. اما سوال اینجاست ؛ در زمانی که جهان نمی تواند بر سر قوانین تجارت زمینی فولاد و سویا توافق کند، چگونه می تواند حکومتی واحد تاسیس کند.اما بدون آن تمام چیز هایی که در ورای زمین قرار دارد در بهترین حالت تا 50 سال دیگر محقق نخواهد شد.و این در حالی است که در بدترین حالت ممکن است به مشکلات زمین افزوده شود.
More
Less
Standards / Certification(s)
ISO 17100:2015, ISO 9001, Notary Approved
Experience
Years of experience: 6. Registered at ProZ.com: Dec 2019.
Help or teach others with what I have learned over the years
Transition from freelancer to agency owner
Improve my productivity
Work for non-profits or pro-bono clients
Build or grow a translation team
Find a mentor
Bio
Master of architecture, artist,PB translator&interpreter, researcher, translate from English to Persian & Persian to English. working in smartcat and Akti
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
Portfolio