Асрнинг баҳсли мавзуси шундан иборатки, ушбу саноати ривожланган дунёда яшаётганимизга қарамасдан, одамлар тинчлигу сокинликка ташна бўлади-ю, лекин ҳеч қаердан топа олишмайди. Машиналар шовқини, телефонларнинг бетиним жиринглашлари-ю, автобуслар ва поездлардаги экран орқали узатилувчи электрон эълонлар, бўм-бўш, ҳувуллаган идораларда овози баланд қилиб қўйилган телевизорлардан таралаётган қулоққа чалиниб қолувчи нохуш шовқин - туганмаc батарея ва алахсишлар. Инсон зоти ўзини кераксиз шовқин билан адойи тамом қилади, шу билан бирга - хоҳ инсон оёғи етмаган жойларда бўлсин, хоҳ уммону денгизларда бўлсин, хоҳ жимжитлик ҳукмрон бўлган ва фикрни бир жойга қўйиш учун белгиланган баъзи овлоқ жойларда бўлсин, ўша шовқин деб аталмиш ва тинчсизликнинг қарама-қаршиси бўлмиш жимжитликка ташна бўлади. Тарих фанлари профессори, Ален Корбин Сорбоннадаги ўз бошпанасидан туриб ёзади, Эрлинг Кагге бўлса, ҳар иккаласи қочишга уринган, Антарктика деб аталмиш жойдаги беҳуда уринишлари ҳақида ҳикоя қилувчи хотираларини баён қилади.
Жаноб Корбин «Сукунат тарихи» китобида таъкидлаганидек, эҳтимол, ҳалиям у ерда аввал бўлгани каби шовқин бўлмаса керак. Ҳаво билан тўлдириладиган чамбарлар пайдо бўлгунга қадар, шаҳар кўчалари метал ҳошияли ғилдиракларнинг ва тош устида ҳаракатланаётган тақаларнинг қулоқни қоматга келтирадиган шарақ-шуруқи билан тўла бўларди. Уяли телефонларнинг шовқинни ихтиёрий эшитилмайдиган қилиш функцияси пайдо бўлишидан олдин, автобус ва поездлар суҳбату ҳангомалар ғовур-ғувури билан тўларди. Газета сотувчилар ўз маҳсулотларини жонсиз ва унсиз боғламларда қолдирмасди, балки уларни гилос, бинафшагуллар ва скумбрия сотувчилари каби бор овозда қийқириб, реклама қиларди. Театр ва опера эса қичқириқлар ва ҳуштакбозликка олишларга тўла тўс-тўполон маркази эди. Ҳатто қишлоқ жойларда ҳам, деҳқонлар оғир, ҳамиша бир хил, зериктирарли юмуш қилаётиб, қўшиқ ҳиргойи қиларди. Энди бўлса улар, қўшиқ куйламай қўйишган.
Ўзгарган бўлса, ўтган асрларда ҳам одамлар норозилигига сабаб бўлган шовқин меъёри унчалик ўзгарган эмас, балки сукунат эгаллаши мумкин бўлган бўшлиқни эгаллаб олган диққатнинг бўлиниши, алахситишлар кўлами ўзгарган. У ерда бошқа бир соғлом ақлга зид фикр қалқиб чиқади, зеро—қарағайзор орасида, яланғоч саҳрода, дабдурустдан бўшатилган жойда, бу жойлар сув қуйгандай жимжитлик оғушига чўмган бир вақтда, — кўпинча муштоқ бўлиб кутилганидан, илиқлик ва ҳаловатдан кўра бесаранжомлик ва ўнғайсизлик олиб келади, бу жимжитлик. Ваҳима ва қўрқув ҳисси писиб келган ўғридай пинҳона пайдо бўлади; қулоқ ғайриихтиёрий равишда истаган нарсага динг бўлади, хоҳ аланганинг виш-виши бўлсин, хоҳ қушлар сайраши бўлсин, хоҳ баргларнинг шитирлаши бўлсин. Бу эса номаълум бўшлиғу йўқликдан қутқаради. Одамлар жимжитликни исташади, аммо бу қадарини эмас.

Асрий масала, камида, ривожланган давлатларда шундан иборатки, одамлар тинчликка зор бўлади-ю, лекин ундан асар ҳам топа олмайди. Машиналар ғувуллаши, телефонларнинг тўхтовсиз жиринг-жиринги, автобуслар ва поездлардаги рақамли эълонлар, бўм-бўш идораларда телевизорларнинг нохуш товушлари - туганмаc батарея ва фикр чалғишлар. Инсон ўзини кераксиз ва беҳуда шовқин билан қийнаб қўяди, на кимса бормаган жойларда бўлсин, азим денгизларда бўлсин, хотиржамлик ва фикрижамликка мўлжалланган аллақандай чет жойларда бўлсин, унга тамомила зид бўлган халовату сукунатга зор бўлади. Алан Корбин, тарих фанлари профессори, Сорбоннадаги ўз бошпанасидан ёзади, Эрлинг Кагге, ўзлари бирга қочишга уринган Антарктикадаги бефойда уринишлар хотираларидан ёзади.
Жаноб Корбин «Сукунатда кечкан кунлар» китобида таъкидлагандики, балким у жойларда бунчалик шовқин-сурон бўлмаган бўлса керак. Ичига ҳаво солинган покришкалар вужудга келгунгача, шаҳар кўчалари метал рамали ғилдираклару тошга тегиб тақиллаган от тақаларининг қулоқни шанғиллатувчи жаранг-журунги билан лиқ тўлар эди. Уяли телефонлардан чиқувчи шовқинни ихтиёрий равишда йўқотувчи хусусияти пайдо бўлишигача, автобус ва поездлар суҳбатлар садоси билан тўлиб кетар, газета сотувчилар ўз газета ва журналларини овозсиз боғламларда ташлаб кетмас, аксинча, уларни гилос, бинафшагуллар ва скумбрия билан савдо қилувчи сотувчилар каби бор овози билан овоза қиларди. Қишлоқларда ҳам, деҳқонлар оғир зерикарли иш билан машғул бўлганда, қўшиқ айтарди. Ҳозирда эса, улар қўшиқ айтмай қўйган.
Нима ўзгарган, ўтган асрларда одамлар шикоят қилган шовқин даражаси унчалик ўзгарган эмас, ўзгарган бўлса, бу жимжитлик ўрнини эгаллаган фикрнинг чалғиши даражаси ўзгарганидир. Лекин бошқа бир пардокс пайдо бўлади, бу жимжитлик устун бўларкан-қарағайзорлар тубида, яланғоч чўлу биёбонда, кутилмаганда бўшатиб қўйилган хонада-ёқимлилик ва сокинлик ўрнига безовталик ва ноқулайлик ҳисси пайдо бўлади. Даҳшатли қийқириқ; қулоқ ҳар қандай товушни илғаб олади, ёнган олов гувуллашию, қушлар сайраши ёки барглар шитирлаши бизни бу қўрқувдан ва кимсасизлик холос қилади. Одамлар жимлик ва тинчликни орзу қилади, лекин ҳар бир нарсани мъёри бор.

Yosh mavzusi, hech bo'lmaganda rivojlangan dunyoda, – bu odamlar tinchlik va osoyishtalikni juda istashlari, lekin uni topa olmasliklari. Ko'cha harakatining shovqini, telefonlarning uzluksiz signal tovushi, avtobus va poezdlarda raqamli e'lonlar berilishi, hatto bo'sh idoralarda ham televizorlarning baland ovozda ishlashi – bu hammasi bir tuganmas batareya va diqqatni chalg'itishdir. Inson zoti shovqin tufayli o'zini holdan to'ydiryapti. Tarix professori Alen Korbin, Sorbonnadagi boshpanasida, va Norvegiyalik tadqiqotchi Erling Kagge, Antarktika cho'llari haqidagi xotiralarida, ular ko'chmoqchi bo'lgan yurtlatlar haqida hikoya qiladilar.
Shunga qaramay, "A History of Silence" kitobida janob Korbin alohida e'tibor qaratganidek, ehtimol oldingiga qaraganda shovqin xozir ko'p emas. Pnevmatik shinalar paydo bo'lishidan oldin, shahar ko'chalari quloqni kar qiladigan metalldan yasalgan g'ildiraklar va otlar taqasining tosh ustida jiringlashlari bilan to'la edi. Q'ol telefonlarini ixtiyoriy ravishda bekitishdan oldin, avtobus va poezdlarda telefon suhbatlari eshtilar edi. Gazeta sotuvchilari o'zlarining molini shovqinsiz to'dalab qoldirib ketmaganlar, aksincha, gilos, binafsha va yangi skumbriya sotuvchilari kabi, baland ovozda e'lon qilganlar. Teatr va operalar tartibsiz qichqirishlar va baqir-chaqir joylari edi. Hatto qishloqlarda ham dehqonlar og'ir ish paytida qo'shiq aytishgan. Hozir ular qo'shiq aytishmaydi.
Nima o'zgargan bo'lsa ham, bu, o'tgan asrlarda ham shikoyat kilganlaridek, shovqin darajasi emas, balki, tinchlik va osoyishtalik kirib kelishi mumkin bo'lgan, atrofni egallagan diqqatni chalg'itish darajasidir. Bu erda yana bir paradoks paydo bo'lyapti, chunki agar tinchlik va osoyishtalik qarag'aylar o'rmonining ichkarisiga, ochiq cho'lga va to'satdan bo'shab qolgan xonaning ichiga kirib kelsa, u ko'pincha qutlash o'rniga asabiylashishga olib keladi. Qo'rqishdan titrashlar; ho olov visilashi ho qushlar chaqirig'i ho barglar shitirlashi bo'lsin, quloq o'zini bu noma'lum bo'shlikdan qutqarish uchun instinktiv ravishda har qanday tovushga ilashadi. Odamlar tinchlik va osoyishtalikni xohlashadi, lekin bu qadar emas.